ارزیابی مدل های پارامتری با برآورد خطای پیش بینی به روش زیان آشکار در بررسی بقای بیماران مبتلا به سرطان روده بزرگ

زمینه و هدف: سرطان کولورکتال شایع ترین سرطان دستگاه گوارش می باشد. بررسی عوامل مؤثر بر زمان بقای این بیماران حائز اهمیت است. هدف از این پژوهش مقایسه مدل های پارامتری با برآورد خطای پیش بینی و شناسایی عوامل مؤثر بر زمان بقای بیماران مبتلا به سرطان روده بزرگ است. مواد و روش‏ها: مطالعه حاضر از نوع مطالعات هم گروهی بود. در این مطالعه 600 بیمار مبتلا به سرطان روده بزرگ طی سال های 1380 تا 1385 به بیمارستان طالقانی شهر تهران مراجعه نمودند و حداقل 5 سال پی گیری شدند. برای تعیین عوامل مؤثر بر زمان بقای بیماران مدل‏های پارامتری وایبل، نمایی و لگ-لجستیک به داده‏ها برازش داده شد و این مدل‏ها با برآورد خطای پیش بینی به روش زیان آشکار با یکدیگر مقایسه شدند. یافته‏ها: از 600 بیمار، 344(3/57 درصد) نفر مرد و 256(7/42 درصد) نفر زن بودند. از کل بیماران 151(2/25 درصد) نفر فوت کردند که 3/62 درصد آنها مرد بودند. در حالت تک متغیره زمان بقای بیماران با عوامل مرحله بیماری، شاخص توده بدنی، محل سرطان و جنسیت بیمار ارتباط معنی دار داشت اما در حالت چند متغیره تنها مرحله بیماری و شاخص توده بدنی عوامل مؤثر بر بقای این بیماران بودند. با استفاده از برآورد خطای پیش بینی به روش زیان آشکار، مدل لگ لجستیک بهترین مدل بود. نتیجه گیری: با توجه به این که پیش بینی زمان بقای بیماران از اهمیت بالایی برخوردار است، لذا می توان نتیجه گرفت برای مقایسه مدل ها از برآورد خطای پیش بینی استفاده شود. علاوه بر آن از آنجایی که مرحله بیماری و شاخص توده بدنی از عوامل مؤثر در زمان بقای بیماران شناخته شد می توان با تشخیص به موقع و رعایت رژیم غذایی مناسب زمان بقای بیماران را افزایش داد.